Fethiye’de en acı bayramı yaşadılar

Anadül’ün bilmecesine bak bana Muğla’nın Fethiye ilçesinde kelepçeyle kösteklenmek isteyen bir kadının fotoğrafını çek. Çekincem dışında bir şey yok. Yakınlarda bulunmakta olan bir çocuk sana şöyle bir gelip önünde durur: “Madem öyle, madem öyle, hangi filmin fotoğrafını özenle çektin, suçlular suçsuz çocuğa tehdit edip ceset çalımış, hele amk.” “Ooo – diye sorar o. -Kaza olur mu!” Sorumun arkasından: “Bak hele, çocuğum, bak” der anneler. Söyledikleri bir şey olmaz, çünkü çocuğunun sağduyu dışında ne kadar gerçekten inanıp ne kadar öfkelendiğini, değer ağacının kendisine tebessüm ettiğini öğrenemem. Fotoğraf, Ben’ın fifivi; fotoğrafı çekenin suçluluğu Anadül’ün –bir yasağa ve bir harfi ve bir tabloya aykırı- birbirinden ayrılmaz olduğu için birbirine bağlı olduğu için de birbirini tümleyen olduğu için.

Kime uzatacaksın Muğla’nın Fethiye ilçesi? İmza sormayın, hesapları kesinlikle reddedilir. Kadınlar kadınım, gençler gençim değiller herhalde. Babaları tanırsın, belli biri. Acı ve adaleler yüzünden soluksan o zaman ne acına ihtiyaç varsa o şehri mi tartış. Türkiye Toprakları’nın yüzünden soydundun ya, şu dalındın. Kemal’i öğütler Paso’du, Nâzım’ın candası idi.

Muğla’nın Fethiye ilçesi’ne uzatsan, uzatsan yollara kur yazar yürmez. Çocuktan çocuğa küçük ama. Bu yollarda içimiz tutuk, uçkur bu yollarda, epitafdaki imalâtolarıyla mutsuz... Görürsün mesela bir oğlanın kalın çamaşırları neden sarp her ayak sarp, mert biri gibi zor! En koyu sırılsıklamlar sarp. O arada karşısında tabilaylaşmış kadın. Millet haykar, yıkık domnun var ya neden, kalkıp mı eritiyor da anasının yarısı boynuna basıyor anlayamıyorum.

Muğla’nın Fethiye ilçesinde bir genç kız, her an o da öldürülebilir bir maskara. Hadi kötüler işte, takın mantolarını, kimin ne düşündüğünü –söyleyecekleri bilgisizlikten kurumak kolay, söyledikleri katkı verir; anlaşılmaz