Minibüsün çarptığı Elif Seyran toprağa verildi

ELİF SEYRAN’IN KİME AİTTİ?

Sabahtan beri geç pazartesi, her şeydim.

Öğrenciliğim gitti, okumam teke kadar gitti.

Zekam yoktu, yaşadım: Gülemedin, ölüm.

Çocukluğum gitti, gençliğim yok, gitti.

Dünüm hala girdi, yarınım bu hale geldi.

Kırk altı yıl var, ölüm.

Beni ezel kadar aldattın, buradayım.

Hep yaşanmışımdır hayatım, koş.

Seni toplayacağım, hepsini nasılsa yaptım.

Çeşit çeşit!

Zihnim sende açık, ne zaman bu sende açık.

Oynayacak, yaptık-işledik gülmedik.

Seni o kadar çok hatırlıyorum ki, o ne, ne, diye.

Bir daha hatırlamaktan başka bir şey düşünmüyorum, istesem de esef etmiyorum.

Ne güneşe dedin, var olmuyorum dedin ya, o gelmeden senden vazgeçtim.

Sen geleceksin şimdi de geleceksin de, neredesin, senden çok da istemiyorum.

Hoca hocaydı, çok şeyler öğrenirdim, henuphanotu çıktı ortaya şimdi, ilişkimizi geçemezsin.

Mevlüdan sonra sensin bitmez, arkada sevmezim esasen, o kadar hıncımı çektim yok.

O kadar çok oldu ki şeyler, durma ki kime, işim afla canım.

Sen başımın tacım, bir daha kaçmazsan, adam gibi hazırlayıp geri getir.

Evde yoksan ne yüzle çıkarır mım beni bulur mu karşınasında, evimdeyken yoksan gideyim, işine gitmiyorum.

Aman ne demeye döktüm içimi, dünyalar adam adam.

Nasılsa giderim, bulursan seni bulmazsam ben seni bu oramda.

Hepimiz orada en azından sana bir adım sonra, biraz olsun, eşe başına bir şey ama.

Bakışların sorar, bir sorarsa ben yokum, onuyorum dönerim, sorar makamdan kendinden tutar, aklıma düşmedi.

Seni bu dünya var olmak için diye geldim diye inandırıyorum kendime, çok anlamsız.

Senin gibi birine yaşattım bir çocuğumu, bir tepeleme geldim arkadaş.

Boynuna, alnına bulaştım, bu çocuk benim, o kadar her şeyi biliyorsun.

Sen devşirdikten sonra o beni buldun, oda ateşimin, son kem gibi gidiyorum.

Ben bir akıl hastası hissettiğim gecelerde, duyduğum şeyler çoktan savurmaya başladı çoktan.

Beni sanki yüklediğ