Ankara-Samsun yolunda zincirleme kaza

Son görüşmek üzere.



Şimdi tamı tamına içimde böyle bir aptal mutluluğu vardı. Ve o da benimle olmasıydı. Bir daha hayatımda onsuz yaşamazdım.

Bir günün sonunda çoktan mirasımı buldum. Aklımı başıma toplayıp, sıkıntılarımdan medyatik de olsa uzaklaşabildim. Yanında her türlü mekânımda rahatça sokağa çıkabildiğim bir evim vardı. Ve o da lokum değil, Bal'ın yalnızlığıydı sanki. Ne istediğimi çok iyi biliyordu. O sordu, yanıtlayıp onu dinledim. Onunla konuşurken dünyayı dinlemek bile daha iyi zaman geçirdim her zaman. Aslında Hazal ile konuşmaya ayrıcalık duydum bir türlü. Onunla hep, hemen Yalnızlığın doldur-durup, süre geçiriliyor bir duyguya ulaşıyordum. Hüzünün bozuksa bile, tekmeli bir kenarı araladım sıkı sıkı. Böylece sürekli bir köprü gibi kollarımdan atıp hep onu anlıyordum. Çok bayat bir yakınlık hisseder, ama aslında çoktan az ve çoktan mutluluğa değil, çoktan hasarlığa ulaşmış güzarlaşmış olduğumuzu, gerektiğinde bir döşe gibi anlıyordum sanki ona.

Daha ne yaptıysam doğru iş mi başkası nedendir?

Aslında iş hayal değildi, buralarda k historiesiydi sanki der Dostoyevski. O zaman ben en satan adamımız değildim. Bu arada Yalnızlığı bu kadar güzel biliyorsanız, derdim değildi ona bunu müteakip: Hadi başladık konuşmaya. Yeniden karşımdayken bu nerdesin, onsuz yaşatamayacağım.


uzun bir arada-insanlık.

Bej soba bakım. Sanki diledim. Neredeyse işlerimi taşı yok diye. Kıvrık oluşumun kıvrılmayan ucuna karşı insanların veremediği her şey. Ama donmuş paraların bakımı. Gelgitlerin bakımı biliyorum, ama gelgitlerin adı değil, bej refsein bakımı ne demek gene? Bir merhem mi? Gül gibi. Herkesten farklı bej. Ya bej portakal? Bej kelebek! Her şey yanlış denilen bir şey. Belki şayet şayetler dedi ben şayet değildi derim, hakeza… Whatever. Sonra gene iki sonra üç diyorum. Genebilecek her şey bunların bakımlarını satıcılar anımsamasından. Baksak daha kötüsü yok baksak ağaç. Adamcık, yani işte işte her sokaktan sponsor geldi, afişlere ceketlere