İSTANBUL - SİLİVRİ'DE ZİNCİRLEME KAZA: ÇOK SAYIDA YARALI VAR -1

Olacak olan var mı? Bu soru birçok kez zihnimde yankılandı. Gezi olayları haftalarca sürmüştü ve ardından 15 Temmuz'u yaşadık. Her iki olay da hayatımızda derin izler bıraktı.

Yine böyle bir dönemdeyiz. Yine inşaatların gölgesindeyiz, hala bu değişimi hissetmiyorum. Her şey aynı gibi görünüyor, sadece devrim uzaklarda kalmış gibi hissediliyor.

Kurtulmayı aradım, ama nerede olduğunu bile bilmeden karşımdaki soruna yumruk salladım. Zorla boyun eğmek yerine kendime olan inancımı korumaya çalıştım. Bu devrimlerde her zaman haksız yere ceza çekmiş gibi hissettim.

Ama bir gün, şahit olmadığım bir şey için hızla tepki gösterdim. Her devrimde kendimi bulurum, orada olurum, diye düşündüm. Kendi varlığımı ispat etmek istedim.

Her yeni başlangıçta, hayatın ortasında ağlamak için gözyaşları döktüm. Her devrimin umudunu yakalamaya çalıştım. Bu şiirsel yolculuğumda, her yıl değişimin ve rutinin nasıl sürdüğünü gözlemledim. Geride durmak artık bir zayıflık belirtisi değil, korkmadığınızda neler olabileceğini gösteriyor.

Bu düşünceyi bir kenara bırakın ve sizi etkileyen şeyleri yok edin. İrtica edenlere aldırmayın. Gördüğüm şeyleri yok etmek için sabırsızlanıyorum.

Berkin'in adı hala hafızamızda, Yunanistan ise Attila'nın son durağı. Uğur'un adı tersine dönmüş durumda. Yerel kolluk kuvvetleri polis üniforması içinde kanlı olaylara karışıyor. Aydınlığın bedenine dökülen kavga gömleği... Hakan'ın yumruğunu yüreğimde sallayarak, gülmelerin bu savaşın nedeni olduğu bir anı.

Herkes sabahları nasıl bu kadar rahat uyuyor? Herkes seni düşünerek mi uyuyor? Konuşma olmadan nasıl iletişim kuruyor insanlar?

Ben ise 15 Temmuz ruhunu herkese nasıl anlatabileceğimi düşünüyorum, ama kimse okula gitmiyor. Okulda neler olduğunu kimse sormuyor mu? Yok mu?

Sınıf nereye gidiyor? Zaman nereye giderken biz ne yapıyoruz? Komşu yatmışken, ben dışarı çıkarken belaya dönmüşüm gibi hissediyorum.