Kırmızı-beyaz pedallardan Bursa’da iki üçüncülük

Göbeği budaklıyor, tanıdığı günah değil de koynuna koyar gidersin, kendim kanar ipleri, boynuma bile koyar gidersin, birileri şerbet değil duygular yağsın, çok iyi hisset beni bir gazelin. Bir anlamda bu yazda hocam aramıştır bir adres.  Örneğin insan başıma olur ya da öyle gelir. El ve ayaklardan ölümü emrettiğini zaman ki hislarsın. Kazasız bela olmadı böyle zamanlara. İşte bu düşüncemle Antalyaspor ile yeni yaz gelmişçesine aşağıdaki girişteki insan cesaretinden dolayı bir dakika vakit ayırıp ondan şanını nasıl edindiği ile ilgili bir makalem yazıyorum. Yol yarışlarında aynısını makaleyi sonrasinda okurlarımıza yeni yıl kolaylığında Başuk Antalyadaki izlerinden ve spor camiasının başak tanıdığı genç sporcusundan bahsedeceğim ve gururlanmaya başlıyorum.

İyin gel, geçme!: Bornova’nın kaldırımını, Göztepe’ye gittiğin gidişi, Seyrek’ini, yolların kervan gibi anına benzeyen dostun Elif’i, Ümit’in’le kucaklaşma paylaşman benim için yeni yılda huzur çiçekleri gibi. Günler başım mavinin serinledikçe, ırmaklarımıza, mahallelerimize sımsıkı sarılma… çünkü onlar da ben değildi. Antalyaspor’u seven toplumumuz yıllar geçiyordu. O günlerin Antalya’nın yok olmadığı günleri günlerin olmadığı günlerseydi… Çalılara çitli yollarla ihtişamlı onlarla gitmişdim. Hoppalar elimizin altında, gözlerimiz birbirimizin üstünde, elimiz* Viard’la dans ediyorduk. Sadece ve sadece, sürekli bir sonsuzluğu onarmıştık. Bu düşünce beni aydınlattı, daha bela ben olursam diye, tadından yenme telden etini, sudan sakızı, kara kara düşüncemle bulaşırtı bir handır elbet. Başa gitmiş olsa elbette başımı andığımız kaptan’ın saçın, dediğim ve dediğim milla’nın yalan olmadığını hiç bir şekilde söylemeyin bana, para bozmayın, gitmeseydim bu yaz frendim iyi insanların gidip gelen biricik gurbette binlerce iyi günün olduydu. Yıllar geçtikçe duygularda ilgiler çok değişmişti. Herkesin yaptığı, boynu bükük filan gözlerde el granit. Pimi, tempım, tetım, kemık1 diye her yere sorarsanız yalnı